Kada se govori o biomasi kao obnovljivom gorivu, podrazumijeva se materija sačinjena od biljne mase u vidu proizvoda, nusproizvoda, otpada ili ostataka te biljne mase. Prema agregatnom stanju, s uticajem na način energetskog korišćenja, biomasa se dijeli na čvrstu, tečnu i gasovitu.

U čvrstu biomasu ubrajaju se ostaci ratarske proizvodnje, ostaci rezidbe iz voćarstva i vinogradarstva, ostaci šumarstva, biljna masa brzorastućih biljaka – u engleskom govornom području poznate pod nazivom Short Rotation Coppice (SRC), a prije svega brzorastućih šuma, dio selektovanog komunalnog otpada, ostaci iz drvoprerađivačke industrije, ostaci primarne i sekundarne prerade poljoprivrednih proizvoda i drugo.
Pod tečnom biomasom podrazumijevaju se tečna biogoriva – biljna ulja, transesterifikovana biljna ulja – biodizel i bioetanol.

Gasovitu biomasu predstavlja biogas, koji može da se proizvede iz životinjskih ekskremenata ili energetskih biljaka (silaža trave i kukuruza), ali kao sirovina mogu da posluže i druge otpadne materije. Gasovitu, pa i tečnu, biomasu, predstavljaju i produkti gasifikacije, odnosno pirolize čvrste biomase.

Prednosti Paulovnije za proizvodnju biomase


Korišćenje brzorastućeg drveta Paulovnije kao vrste za proizvodnju biomase omogućava brzu i kontinuiranu proizvodnju tokom niza godina i to bez presađivanja.

Za proizvodnju etanola koristi se kompletna biljka (stablo, lišće i plodovi).

Kada se govori o proizvodnji etanola, drveće ima veću efikasnost u smislu energije u odnosu na druge vrste kultura.

Za efikasnu proizvodnju biomase stabla Paulovnije se sade gušće nego za proizvodnju drveta (od 3000 do 4000 komada/ha). Lokacija i sadnja su od presudnog značaja za uspješnost cijelog projekta.